Jarek Nowak dodaje kolejne solidne przejście, tym razem na Okienniku. Pomimo niesprzyjających warunków atmosferycznych pod szponem Jarka pada Mały Książę VI.5/VI.5+.

Poniżej relacja autora przejścia:

O 300km słów kilka…
Jak to jest? Jedzie człowiek autem, ściana deszczu przed, ściana deszczu za… I to spojrzenie pełne dezaprobaty i powątpiewania… Może Kochanie byśmy zawrócili? Eeee. NO prognozy mówiły o 2-5mm deszczu i nie na jurze północnej na dodatek, zresztą za Zawierciem na pewno już nie pada… Tak w deszczu robimy 100km i wysiadamy pod Okiennikiem. Bo jak nie tam to gdzie? Szybki ogląd sytuacji… Okazuje się, że oprócz północnej ściany gdzie gniazdują ptaki i wiszą informacje aby nie łoić… Suche są nieliczne ale jednak… JAKIEŚ drogi. Umówmy się… Suche to pojęcie względne, ale jak widzisz po godzinie jazdy w ulewie, coś z czego nie ścieka woda, to jest to mega suche 🙂 Mały Książę. Estetyczny, przewieszony filar. Uklamiony, z balderowym gładszym miejscem… SUCHY. Wstawka rozgrzewka, eksy, patenty… Cały czas pada. Widok asekurantki na granicy wytrzymałości nerwowej zmusza do mocniejszej pracy… Tymczasem przestaje powoli siąpić deszczem, pojawiają się pierwsi ludzie… Uśmiech na twarzy – nie tylko nam się poprzestawiało w głowach. No więc szło zadziwiająco dobrze jak na te warunki. Wprawdzie pierwsza próba ugotowała mi palce i nie złożyłem się nawet do wyjścia, ale już w drugiej… Prawie, prawie. Zostało zrobić bańkę. Tak. Nie lubię baniek. Mój bark wręcz ich nie nawidzi. Wiec doszło do trzeciej próby z dołem 😉 powtórka z historii. Jestem w pozycji do strzału. Ułamek sekundy… MAM ZA NISKO NOGI. DRUGIEJ Szansy NIE Będzie… BACH. Złapałem. Wpinka pod nogi i kończę drogę 2 m wyżej w mokrym od deszczu łańcuchu…
No więc… Co ma do tego wszystkiego 300km? Bo kiedy jesteś z LUBLINA i na Jurę masz 300km ponad, to nie odpuszczasz tylko walczysz. Mimo że warun nie teges. Gorąco albo pada albo śnieg. Może teraz mam ciut bliżej ale „nawyki” pozostają. Nie ma że BOLI. Gdyby bolało to Małego Księcia, który okazał się bardzo ładną drogą dalej podziwiałbym tylko w topo. ( szczerze, to bolało… Ale jurajskie 6.5/5+ z reguły bolą 😉 )

Miejsce: Dolina Kobylańska

Droga: Prostowanie Easy Ridera VI.5
            Easy Rider VI.4

Autor przejścia: Jarek Nowak

[Jarek Nowak –  Prostowanie Easy Ridera VI.5 RP]

 

Krótka historia przejścia:

Gorąco jak fix… Jadąc w skały pod Kraków wczoraj po południu myślałem; spoko…nie może być aż tak źle…. Wybór padł na Sępią w Kobylańskiej. W sumie na spontanie. Rozgrzewka na 6.2+… I słowa Ediego… „Pokażę Ci takie 6.5, spoko jest po klamach…” Poszedłem wzdłuż skał szukając jakiejś 6.5 po klamach… I… nie znalazłem. Poszukałem więc jakiejkolwiek 6.5 w okolicy… OTO JEST. Na murze. Stałem pod nią próbując znaleźć jakieś klamy… Heh. No tak… Nie ma klam… W zasadzie nie ma nic… 😀… Jurajskie 6.5… Zaczęliśmy wiec mozolną pracę z Edim nad patentami i czyszczeniem… Wstawki na przemian i centymetr po centymetrze do góry…. W tym upale każdy ruch kosztował trzy razy tyle… Wiec brakło już sił na ataki… Ale stało się coś niesamowitego. Myślałem po pierwszych wstawkach… Nierobialny gniot… Po cichu… Pod nosem… Kurwowałem. Ale ruch po ruchu… Droga oswajała się… Jak dzikie zwierzę… Jak roślina, rosła w moich oczach coraz bardziej… Po kolejnych 3 h wypruty myślałem już; jest super fajna. Ciąg po małym giął, buty bolały, ale z każdą próbą droga nabierała sensu i urody. Cóż, zarżnęliśmy się i trzeba było wracać… Ale po tych próbach myślałem już tylko, że muszę tu wrócić… 18 h później dzięki mojej żonie (kochanie 🙂 ) byliśmy pod drogą z powrotem… Z Wojtkiem Dobrowolskim. I wiecie co? ZDOBYTA! Było gorzej gorąco, cięło robactwo, pot zalewał oczy, z palców Wojtkowi tryskała krew… Czuć było zapach prochu i świstały kule… ( krw filmy mi się pomyliły 🙂 ) ZDOBYTA! Prostowanie Easy Ridera. Jedno z tych 6.5 które muszą zostać zrobione. Turbo klasyk! Z radości do kolekcji dołożyłem jeszcze zwykłego Easy Ridera za 6.4…. 🙂

Jarek Nowak

Owocny długi (aczkolwiek deszczowy) weekend zachęcił naszych członków do odwiedzenia po raz kolejny jurajskich pionowych i przewieszonych ścianek.

Gosia Rudzińska w Jaskini Mamutowej uporała się z „mocno boulderową” drogą, czyli Tańcem Pająka VI.5+. Dodatkowo nasza zawodniczka miała także zaawansowane próby na wielu innych projektach, za których realizację trzymamy mocno kciuki.

[Gosia Rudzińska –  przygotowania do prowadzenia Tańca Pająka VI.5+]

Jarek Nowak działał z kolei w Podzamczu, gdzie na Górze Birów uporał się z drogą Shazza z Cmentarza VI.4+, oraz jej trudniejszym wariantem czyli Prostowaniem Shazzy VI.5.  Dodatkowo Jarek w stylu FLASH przeszedł Hiszpański Karawan VI.4+. Shazza została także pokonana przez Kubę Ginszta. W Podzamczu działał także Tomek Burdzanowski, który zatopował na Czarnej Wdowie VI.4, Tarantuli VI.3+, Krainie Chichotów VI.2+ OS, oraz na Górze Zborów, gdzie przeszedł trasy: Technika hipochondryka VI.3+ oraz (po 18 latach!) Miłość w Windzie VI.3+ . Świetnego Flasha na Czarnej Wdowie VI.4 zaliczył też Michał Łysy Łysakowski. Dorota Kościańczuk pokonała z kolei klasyk Rzędkowic, czyli Magnezjówkę VI.2. Na Dupie Słonia Nienasycenie VI.4+/5 dopisał do swojej listy przejść Piotr Janusz.

Czekamy na kolejne dobre wieści ze skałek! 🙂

[Jarek Nowak w Podzamczu, fot. fb]

W miniony weekend Jacek Kotlet Czerniecki zaliczył dwa świetne przejścia na Strażnicy Przewodziszowickiej. W pierwszej kolejności pokonał w zasadzie „na rozgrzewkę” przygotowany już projekt Awaryjna Anka VI.5 RP. Po chwili odpoczynku Jacek potwierdził znakomitą formę pokonując jeszcze piękną Lewą Rysę VI.4 Flash. Gratulujemy i czekamy na kolejne przejścia 🙂

[Jacek Kotlet Czerniecki na Awaryjnej Ance VI.5 RP, fot. www.marcinciepielewski.pl]

Stało się! Po dłuższej batalii Gosia Rudzińska poprowadziła swoją pierwszą drogę o wycenie VI.6, czyli słynnego „Chomeiniego” w Jaskini Mamutowej.  Tym samym zabłysnęła jako pierwsza Lubelanka z tą cyfrą na koncie, a przy okazji trzecia osoba z Lublina w ogóle, która dała radę pokonać takie trudności.

[fot. Maciek Lesser Gajewski]

 

„Chomeini” powstał w 1987 roku za sprawą Piotra Korczaka, demiurga polskiego wspinania sportowego. Jak sam autor opisuje powstanie drogi w artykule „Epitafium Nowej Fali” (Góry, nr 4/1998):
„Działalność wznowiłem dopiero w październiku [1987 roku], ale za to bardzo skutecznie. W niecałe dwa tygodnie powstały: Dziś Samba, Jutro Bomba (VI.5), Kaplica Przyjacielu (VI.5 RK), Pożegnanie Jesieni (VI.5), no i Chomeini. Z rozmaitych względów nie mogłem się zbytnio chwalić przejściem wielkiego okapu nad Jaskinią Mamutową. Zakres preparacji chwytów był zbyt poważny jak na nerwy takich osób jak Rysiek Benduski. Ale ten strzał z nogami w powietrzu… Wtedy to było coś, dzisiaj podobny chwyt można przećwiczyć na salce… Chomeini, nawet na dwa lata później, po przejściu RP, nie doczekał się rzetelnej oceny. Zbyt dużo moich emocji taka ocena musiałaby zawierać. Droga pozostaje w zapomnieniu po dziś dzień, stanowiąc epitafium VI.5.”

„Chomeini” mimo, że powstał za „żelazną kurtyną” był drogą tylko o stopień łatwiejszą niż ówczesna najtrudniejsza droga świata („Wallstreet” XI- na Frankenjurze autorstwa Wolfganga Güllicha). Linia wytyczona przez Korczaka czekała wiele lat na pierwsze powtórzenie i miało ono miejsce dopiero u progu XXI wieku. Jest to niewątpliwie jedna z ważniejszych dróg w historii polskiego wspinania sportowego. I to właśnie tą linię obrała sobie za cel Gosia.

Spośród Lubelaków, jak dotąd, z drogami w stopniu sześć-sześć poradzili sobie tylko Krzysiek Muppet Tarkowski i Jarek Nowak. Muppet w pamiętnym roku 2002, gdy mocna cyfra sypała się w Lublinie jak z rękawa, poprowadził Wakacje Z Dupami, z kolei Jarek w 2012 rozprawił się z rożnowską ekstremą Sto Kotletów. Ponadto parę osób musnęło „szóstkę” prowadząc drogi o wycenie VI.5+/6. Tym samym Gosia staje na męskim sześć-szóstkowym podium, jednocześnie deklasując koleżanki.

Po lewej Piotr Koraczak w latach ’80, po prawej Gosia Rudzińska w 2016 roku na „Chomeinim”.

Kotłownia (Lesser): Gratulacje przejścia! Skąd pomysł na „Chomeiniego„? Nie dość, że zaczęłaś wspinać się z liną, to od razu wzięłaś się za bardzo ambitne cele.

Gosia: Od niedawna mieszkam w Krakowie i to chyba zasługa krakowskiego środowiska, gdzie zdecydowanie przedkłada się wspinanie z liną nad bouldering. Zostałam nijako „zmuszona” do wspinania się po droga sportowych w skałach. Do Mamutowej regularnie jeździ duża grupa znajomych, z którymi się teraz wspinam i trenuję. Poza tym jestem teraz w niezłej formie (udało mi się wiosną ustanowić życiówkę na boulderach) i chciałam spróbować jakąś trudną drogę. Z „Chomeinim” to był bardziej przypadek. Po prostu w przypadku innych dróg w Mamutowej nie za bardzo byłam w stanie zapamiętać ich przebieg. Każdy kto był w „Mamucie” będzie wiedział o co mi chodzi, a „Chomeini” to raczej prosta linia.

Jak wygląda sama droga?

Można powiedzieć, że to taki dłuższy boulder z liną. Startuje sprężającą ścianką wspólnie z „Macierewiczem” VI.3, by po kilku ruchach doprowadzić pod masywne przewieszenie nakrywające wejście do groty. W przewisie znajdują się słynne wykute przez „Szalonego” trzy dziury na dwa palce i jedna mieszcząca trzy palce doprowadzające na krawędź przewieszenia. Ta część jest zazwyczaj najtrudniejsza dla mężczyzn z racji grubszych palców. Mi sprawiało trudność przedarcie się z ostatniego wykutego chwytu przez przełamanie do klamy kończącej drogę patentem po krzyżu.

Ile czasu zajęło ci sfinalizowanie przejścia? Trenowałaś specjalnie pod tą drogę?

Nie, wpinałam się normalnie na ścianie, torchę na bulderach w skałach i trochę z liną tu i ówdzie. Na samego „Chomeiniego” jeździłam może z dziesięć razy, co przemnożone przez trzy sensowne próby jednego dnia daje razem nico ponad trzydzieści wstawek. W sobotę puściło w trzeciej próbie. Najpierw poszłam powiesić ekspresy. Druga próba była na dogrzewkę, a trzecia okazała się kluczowa i zakończona upragnionym sukcesem.

Jakie masz kolejne cele? Będziesz kontynuować przygodę z liną?

Jeszcze nie wiem, to przejście kosztowało mnie dużo nerwów. Od wielu lat nie wspinałam się po trudnych drogach sportowych i zdecydowanie od tego odwykłam, ale dziewczyny namawiają mnie już na sąsiednią „Czekając na Godoffa” VI.6.

Gratulacje jeszcze raz i powodzenia.